ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΣΕ ΣΤΟΜΑ



Ήμουν και 'γω ένας από αυτούς που πήγαν στην οδό ΜΜακρυγιάννη να αφήσω ένα λουλούδι στην Μνήμη των αδικοχαμένων παιδιών Γεωργίου Σκυλογιάννη  και Ιωάννη Ευαγγελινέλη .

Είχα πάει όμως και στα Εξάρχεια  και άφησα και εκεί ένα λουλούδι στην Μνήμη του αδικοχαμένου 15χρόνου Αλέξη Γρηγορόπουλου.  Επειδή ένιωσα την οδύνη και των δυο περιπτώσεων αισθάνθηκα την ανάγκη να σας περιγράψω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου.

Η αλήθεια είναι πως συγκινήθηκα πάρα πολύ, αλλά και προβληματίστηκα για όλα αυτά που μας συμβαίνουν.

Από την μια είναι οι διαδηλωτές και απ την άλλη τα ΜΑΤ , από την μια είναι η κυβέρνηση και απ' την άλλη ο λαός , από την μια είναι το ΠΑΣΟΚ και απ' την άλλη η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , από την μια είναι η Ελλάδα και απ' την άλλη η ΤΡΌΙΚΑ  δηλαδή ο ένας απέναντι στον άλλον , και βρίζονται , χτυπιούνται , κοροϊδεύουν , χλευάζουν , σκοτώνουν  και ότι μπορείς να φανταστείς.

Μόλις γίνει όμως το κακό, τότε μονοιασμένοι όλοι κλαίμε.

Μου θυμίζει η ιστορία όπως με ένα χωρισμένο ζευγάρι που έχουν παιδιά, που μαλώνει , φωνάζει , βρίζει ,  καμιά φορά χειροδικεί, αλλά όταν το παιδί τους ξαφνικά μπαίνει στο νοσοκομείο , τα ξεχνάνε όλα και είναι μαζί,  δίπλα στο παιδί τους.

Η κοινωνία είναι ένας ζωντανός οργανισμός που περιέχει όλους εμάς. Όταν κάθεσαι μπροστά από έναν καθρέπτη βλέπεις ένα κομμάτι της , η Ελλάδα είναι μια χώρα που είχε ιστορική ευκαιρία μετά και τον τελευταίο πόλεμο να μαζέψει τα κομμάτια της και να αναγεννηθεί μέσα απ τις στάχτες της αλλά δεν το έκανε.

Το σκηνικό μοιάζει περισσότερο με λεηλασία (πλιάτσικο) παρά με αναγέννηση.

Το σκηνικό μοιάζει περισσότερο σαν να 'ναι η Ελλάδα  ένα παρατημένο σπίτι που μπήκαμε μέσα και άλλοι παίρναμε την φραντζόλα το ψωμί , άλλοι τις προμήθειες από τα ντουλάπια, άλλοι τους καναπέδες την τηλεόραση , άλλοι τα χρήματα και τα κοσμήματα και στο τέλος ; του βάλαμε και φωτιά για να το βλέπουμε να καίγεται (σ' αυτό το σημείο δεν έχουμε φτάσει ακόμα).

 Υπάρχει ελπίδα ; ναι υπάρχει.

 Όταν καεί όλο πια  θα περνάμε απ' έξω και θα το βλέπουμε μαύρο κι άραχνο, τότε κάποιοι από μας θα αρχίζουν να το πλησιάζουν , να το βάφουν , να το καθαρίζουν , για να το φτιάξουν θέατρο . Ένα θέατρο που δεν θα μπορούν να το λεηλατήσουν πια.

 Ίσως κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξουμε τις ρίζες μας βαθιά στο παρελθόν .

Αυτές μου οι σκέψεις αλλά και οι σκέψεις οι δικές σου θα πρέπει να κυκλοφορούν απο στόμα σε στόμα και όχι μέσω τηλεοράσεων , εφημερίδων , μόνο έτσι θα πάει ο τόπος μας μπροστά.....  μας λύπει η σωστή επικοινωνία γιατί όλοι μιλάμε διαφορετική γλώσσα.

ΒΕΖΙΡΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ